Ἄν ἡ ποίηση, ἀγαπητοί Χριστιανοί, ἡ κάθε ποίηση θεωρεῖται ὡς ἡ τελειότερη ἔκφανση καί ἔκφραση τῆς ἁρμονίας τοῦ λόγου, μέ τόν ὁποῖο ἐκδηλώνεται ἀπό τόν ἐμπνευσμένο ποιητή τό μεγαλεῖο τοῦ ἐνυπάρχοντος στόν ἄνθρωπο θείου Πνεύματος, τότε οἱ θεόπνευστοι ποιητές καί ὑμνογράφοι τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἐξήρθησαν πράγματι σέ δυσθεώρητες σφαῖρες πνευματικῆς ἀνατάσεως, ὑμνώντας τό πρόσωπο τῆς Παναγίας στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο, τόν ὁποῖο μέ τόση κατάνυξη παρακολουθεῖτε ἀπόψε ἀπό τούς δέκτες τῶν τηλεοράσεών σας, λόγῳ τῆς ἀναγκαστικῆς μή προσέλευσής σας στούς ἱερούς ναούς, ἐξ αἰτίας τῆς ὀδυνηρῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, πού τόσο σκληρά δοκιμάζει σήμερα τήν ἀνθρωπότητα.

Κήρυγμα του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Κύκκου και Τηλλυρίας κ. Νικηφόρου
στο Μετόχι Ιεράς Μονής Κύκκου, Άγιος Προκόπιος.
Ακάθιστος Ύμνος – Παρασκευή 3 Απριλίου 2020
https://imkykkou.org.cy/archives/9312
https://www.youtube.com/watch?v=FbpSf17yCiY

Δεκατέσσερις αἰῶνες ἔχουν περάσει ἀπό τότε, πού ἡ Παναγία ἔσωσε τή Βασιλεύουσα Πόλη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τή συνδυασμένη ἐπιδρομή Ἀβάρων καί Περσῶν, ἐνῶ ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος ἀπουσίαζε μαζί μέ τόν στρατό στήν Ἀνατολή, καί εὐγνώμονας ὁ ὀρθόδοξος λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀφιέρωσε τόν Ὕμνο αὐτό σάν εὐλαβική προσφορά πρός τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, γιά νά ψάλλει ἡ Πόλη τά νικητήρια καί τά εὐχαριστήρια «ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν» καί τῶν συμφορῶν ἐκείνων.

Δεκατέσσερις αἰῶνες ἔχουν περάσει καί ὅμως ὁ Ὕμνος ὄχι μόνο δέν λησμονήθηκε, ἀλλά ἀκούεται μέ βαθιά πάντοτε εὐλάβεια ἀπό τά πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, γιατί εἶναι ποίημα γνήσια χριστιανικό καί ἑλληνικό. Εἶναι ὁ βυζαντινός παιᾶνας τῆς νίκης τῶν Ἑλλήνων κατά τῶν βαρβάρων, ἀλλά καί τῶν χριστιανῶν κατά τῶν ἀοράτων πειρασμῶν τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ ἐμπνευσμένος ποιητής τοῦ Ὕμνου κατορθώνει μέ τρόπο θαυμαστό νά συνδυάζει τά παρόντα μέ τά αἰώνια, τή σωτηρία τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέ τή λύτρωση τῶν ψυχῶν, τίς ὑλικές εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο μέ τίς πνευματικές δωρεές. Τό γεγονός ὅμως πού συγκλονίζει τήν ψυχή μας εἶναι ἡ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρός τήν ἄνθρωπότητα, ἡ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος παίρνει τό μεγάλο γεγονός τῆς θείας οἰκονομίας ἀπό τήν ἀρχή του, τήν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ὥς τή γέννηση στό σπήλαιο, τήν προσκύνηση τῶν Ποιμένων καί τῶν Μάγων, τήν ὑπαπαντή στόν ναό, ὥς τή φυγή στήν Αἴγυπτο καί τήν ἐπάνοδο στή Ναζαρέτ. Καί προσκυνεῖ ὅλα αὐτά τά ὑπερφυῆ γεγονότα. Τά ἐξαίρει, τά ὑμνεῖ καί τά δοξολογεῖ, τά θαυμάζει καί τά προβάλλει σέ προσκύνηση καί διδαχή. Ἐμβαθύνει σ’ αὐτά, θεολογεῖ, δογματίζει, διδάσκει καί καλεῖ τόν πιστό καί εὐλαβῆ χριστιανό νά ἀρθεῖ στά ὕψη τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, νά ἀναλογιστεῖ τί ἔγινε γιά τή δική του λύτρωση καί σωτηρία. Πῶς ἡ Πάναγνος Θεοτόκος στάθηκε μέ τίς ἀρετές της ἄξια νά δεχθεῖ τόν Χριστό στήν πανάμωμη κοιλιά της καί νά γεννήσει τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή ὅλου τοῦ κόσμου, καί νά γίνει ἔτσι ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας μας. Ἡ μήτρα τῆς Παναγίας ἔγινε «χωρίον τοῦ Ἀχωρήτου» καί «δοχεῖον τοῦ ἀστέκτου… πλαστουργοῦ της». Ἔγινε «κλῖμαξ δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καί «ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Αὐτή μᾶς συνάπτει μέ τόν Χριστό καί τή σωτηρία μας. Εἶναι ἡ Μητέρα ὅλων τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι, ὡς παιδιά δικά της, γίνονται δεκτικοί τῆς Θείας Χάρης καί θεώνονται. Ἔτσι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία εἶναι βιωματικά μεθεκτή μέσα ἀπό τό πρόσωπο τῆς Παναγίας.

Δίκαια, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία μας τοποθετεῖ τήν Παναγία, τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ, στό κέντρο τῆς εὐσέβειάς της. Ἡ Ἐκκλησία μας, χωρίς νά θεοποιεῖ τήν Παναγία, ἀναγνωρίζει ὁλόκληρο τό ἐπίγειο καί οὐράνιο μεγαλεῖο της καί ἀπονέμει σέ αὐτήν τήν ὕψιστη τιμή, πού εἶναι δυνατό νά ἀποδοθεῖ. Κανένα πλάσμα τοῦ Θεοῦ δέν πῆρε οὔτε θά πάρει τή δόξα τῆς Παναγίας. Γιατί κανένας δίκαιος ἤ ἅγιος δέν εἶναι τόσο κοντά στόν Χριστό ὅσο αὐτή. Οὔτε οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι, οὔτε ὁ τίμιος Πρόδρομος, πού στάθηκε, κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου, «ὁ ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων» (Ματθ. ια’ 11) τιμήθηκε ὅσο ἡ Θεοτόκος, ἡ ὁποία ἀξιώθηκε νά δανείσει σάρκα ἀπό τή σάρκα της στόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, καί γι’ αὐτό ἐξαιρέτως λέγεται Παναγία καί Ὑπεραγία, καί, παρ’ ὅ,τι εἶναι ἄνθρωπος γεννημένη ἀπό ἀνθρώπους, εἶναι ὅμως κατά τά λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Μελωδοῦ, «τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Ἡ Ἐκκλησία μας μέ τήν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τοποθετεῖ ἀπόψε μπροστά μας τόν μεγαλύτερο πνευματικό πομπό καί τόν ἰσχυρότερο πόλο ἕλξεως τῆς ψυχῆς μας, τήν Παναγία μας. Παρακολουθώντας ἀπόψε μέ εὐλάβεια καί κατάνυξη τούς Χαιρετισμούς τῆς Θεοτόκου, ἀφήνουμε τήν ψυχή μας νά ὑψωθεῖ πιό ψηλά ἀπό τίς μικρότητες καί τίς ἀτέλειές μας καί νά ἐπικοινωνήσει τό πνεῦμα μας μέ τήν ἅγια μορφή της.

Καθώς ἀκοῦμε τούς ὕμνους καί τίς ἱκετήριες κραυγές τῶν Ὑμνωδῶν πρός τή Θεοτόκο, ἑνώνουμε καί τούς δικούς μας καημούς, τά προβλήματά μας, τά αἰσθήματα τῶν καρδιῶν μας, καί τά ἀναφέρουμε στή Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί μεσίτρια τοῦ κόσμου. Αὐτήν παρακαλοῦμε, σ’ αὐτή λέμε τά βάσανά μας, τόν πόνο μας, σ’ αὐτήν κλαῖμε τίς ἁμαρτίες μας. Καί αὐτή, ὡς Μάνα δική μας, μᾶς νιώθει. Ὡς Μάνα τοῦ Χριστοῦ μέ παρρησία γιά μᾶς πρεσβεύει.

Ὁ ὀρθόδοξος λαός μας τήν ἔκαμε Μάνα του ἀληθινή, ὅπως ἀκριβῶς τό ζήτησε ἀπό τόν Σταυρό ὁ Υἱός της. «Ἰδού ἡ μήτηρ σου» (Ἰω. ιθ’ 27), εἶπε στόν Ἰωάννη. Καί ὡς Μάνα τοῦ πόνου καί δική του, τῆς ἐμπιστεύθηκε ὁ εὐλαβικός λαός μας ὅλους τούς πόνους, τίς ἀγωνίες καί τούς καημούς του. Καί στόν κάθε πόνο τό βοτάνι τῆς γιατριᾶς τό ἀναζητᾶ κοντά σ’ αὐτή, τή γλυκειά παρηγορήτρια. Καί ἀνάβει κάθε του πόθο κρυφό, καντήλι μυστικό στό εἰκονοστάσι τῆς θερμῆς μεσίτριας.

Ὁ ὀρθόδοξος λαός μας, μέ τήν ἀλάθευτη διορατικότητά του, βρῆκε στή μορφή τῆς Παναγίας τήν ἐνσάρκωση τῶν στεναγμῶν του, τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων του. Σέ αὐτήν καταφεύγει στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του, γιά νά βρεῖ παρηγοριά, γιά νά ἀντλήσει θάρρος, γιά νά σβήσει τή φλόγα τῆς φρικτῆς δοκιμασίας του. Μπροστά στή σεβάσμια εἰκόνα της, ὅλοι σκύβουμε εὐλαβικά τό κεφάλι καί γονατίζουμε ἱκετευτικά, ζητώντας ἀνακούφιση καί παρηγοριά καί τόνωση καί ἐλπίδα. Καί ἐκείνη βασίλισσα πραγματική σκύβει στοργικά σέ μᾶς τά παιδιά της καί γεμάτη ἀγάπη, στόν πόνο μας χύνει βάλσαμο, τά δάκρυά μας σπογγίζει, τούς παλμούς τῆς καρδιᾶς μας ἠρεμεῖ, τήν ψυχή μας γαληνεύει, καί ἐμπνέει σέ ὅλους μας τήν ἐλπίδα γιά τό μέλλον, τή χαρά γιά τή ζωή.

Ὅσοι, λοιπόν, δοκιμάζουμε θλίψεις, ὅσοι αἰσθανόμαστε τή ρομφαία τοῦ πόνου νά διατρυπᾶ τήν καρδιά μας, ὅσοι καμπτόμεθα κάτω ἀπό τό βαρύ φορτίο τῶν καθημερινῶν ταλαιπωριῶν. Ὅσοι νομίζουμε ὅτι εἶναι μακρές καί ἀτέλειωτες οἱ μέρες καί ὧρες τῆς ὀδύνης μας, ὅσοι αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη τῆς θείας παρηγοριᾶς καί ἐνίσχυσης, ἄς ἀνυψώσουμε τό βλέμμα τῆς ψυχῆς πρός Ἐκείνη, ἡ ὁποία πόνεσε, γιά νά εἶναι σήμερα «πάντων θλιβομένων ἡ χαρά καί ἀδικουμένων προστάτης».

Ἀπευθυνθεῖτε, λοιπόν, στήν Παναγία ὅλοι. Μιλῆστε της. Ἀνοῖξτε τήν καρδιά σας. Πέστε τόν πόνο σας. Στυλῶστε τό βλέμμα σας πάνω στήν ἅγια μορφή της καί παρακαλέστε την. Εἶμαι βέβαιος. Θά βρεῖτε ἀνταπόκριση. Θά βρεῖτε τήν παρηγοριά, τήν τόνωση καί τήν ἐλπίδα. Μητέρες, κοιτάξτε τήν Παναγία. Ἔχετε κάτι κοινό μέ αὐτή. Τόν ἴδιο τίτλο. Τόν ἀτίμητο τίτλο τῆς μητέρας, τῆς μάνας. Κοιτάξτε την μέ τό μάτι τῆς μάνας. Μιλῆστε της. Πέστε της ἁπλά κάθε τι πού σᾶς ἀπασχολεῖ. Εἶμαι σίγουρος ὅτι θά βρεῖτε κατανόηση. Θά συνεννοηθεῖτε.

Πονεμένα ἀδέλφια μου, μέ τά δακρύβρεκτα μάτια σας συναντῆστε τά πονεμένα μάτια τῆς Παναγίας μας. Ἔχουν κάτι νά σᾶς ποῦν. Παιδιά μου, σᾶς λένε, ὅταν πονᾶτε, κοιτάξτε τόν σταυρό τοῦ Υἱοῦ μου. Κοιτάξτε ἐμένα. Ἀντλῆστε δύναμη καί ἀντιμετωπίστε τόν πόνο μέ σιωπή, μέ ὑπομονή, μέ καρτερία. Δαμᾶστε τόν πόνο σας μέ τήν ἀγάπη σας στόν Υἱό μου καί Θεό σας.

Κοιτάξτε τήν Παναγία οἱ ἁμαρτωλοί, ἔχει νά πεῖ καί σέ μᾶς κάτι σημαντικό αὐτή, πού στή ζωή της ὑπῆρξε ἡ ἄμωμη, ἡ ἄσπιλη, ἡ Παναγία ἡ Κεχαριτωμένη, πού σάρκωσε καί γέννησε τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας. Μήν ἀπελπίζεστε, μᾶς λέγει. Ἐγώ θά γίνω γιά σᾶς ἡ μεσίτρια ἡ «γέφυρα ἡ μετάγουσα ἐκ τῆς γῆς πρός οὐρανόν, ἡ ταχινή βοήθεια, ἡ διηνεκής προστασία». «Πολλά ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου». Μόνο ἕνα βλέμμα σας ἱκετευτικό στόν Υἱό μου φτάνει.

Ἀλλά, ἀγαπητοί χριστιανοί, οἱ Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας εἶναι μαζί καί τραγούδι ἐλευθερίας. Ἡ Παναγία Παρθένος γιά τό ἔθνος μας εἶναι ἡ «Ὑπέρμαχος Στρατηγός» «δι’ ἧς ἐγείρονται τρόπαια καί ἐχθροί καταπίπτουσι».

Στήν Παναγία Παρθένο καταφεύγουμε ἐν καιρῷ πολέμων καί διωγμῶν, ἐπιδρομῶν ἀλλοφύλων καί ἐθνικῶν καταστροφῶν. Ἐκείνη ἡ ἀθάνατης μνήμης σύναξη τοῦ λαοῦ στόν ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ἐνῶ πολιορκεῖτο ἡ Πόλη ἀπό τούς Ἀβάρους, ἔχει ἀναχθεῖ γιά τήν Ἑλληνική Ὀρθοδοξία, σέ ἀκαταμάχητο σύμβολο προτροπῆς, ὅτι, δηλαδή, σέ κάθε κίνδυνο ἐθνικό στήν Παναγία μας πρέπει νά καταφεύγουμε καί μεῖς.

Σήμερα, πού οἱ ἀδικίες τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, οἱ δικές μας ἀδυναμίες καί οἱ πολλές μας ἁμαρτίες κρατοῦν ἀκόμα τή μισή μας πατρίδα ὑπόδουλη, τραυματισμένη, καί πρόσφυγα καί ἐμπαιζομένη ἀπό τή μεγαλόσχημη ἀπάτη τῆς διεθνοῦς διπλωματίας.

Σήμερα, πού ὁ κυπριακός Ἑλληνισμός γιά 46 τώρα χρόνια, μέ τσακισμένα τά φτερά, μέ τήν πικρή γεύση τῆς ἀπογοήτευσης, μέ τίς ἐλπίδες του γκρεμισμένες καί τίς προσδοκίες του διαψευσμένες, ἔχει μολύβι τό πένθος στήν καρδιά, ποῦ ἀλλοῦ νά προσφύγουμε πρέπει; Στήν Παναγία νά προστρέξουμε πρέπει, νοερά νά τήν ἀτενίσουμε καί γονυκλινεῖς μπροστά στά ἄχραντα πόδια της θερμά νά τήν παρακαλέσουμε νά γίνει ξανά γιά μᾶς μεσίτρια στόν Υἱό της, γιά νά φανεῖ ἵλεως καί νά συντομεύσει τόν χρόνο τῆς ὀδυνηρῆς δοκιμασίας μας.

Χριστιανοί μου!
Ἐπιτρέπει ὁ Θεός θλίψεις καί δοκιμασίες σέ ἄτομα, σέ οἰκογένειες καί σέ ἔθνη, καί σ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, γιά λόγους παιδαγωγικούς. Αὐτός ὅμως ἐπεμβαίνει στόν κατάλληλο καιρό, γιά νά δώσει τή θεραπεία καί τή λύτρωση. Καί ὁ κατάλληλος καιρός ἐξαρτᾶται, καί μποροῦμε νά ποῦμε καθορίζεται, ἀπό τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο. Ὅσο πιό πρόθυμα καί πιό σύντομα δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν καλή παιδαγωγία, πού ἡ θλίψη καί ἡ δοκιμασία ἀπεργάζονται, μέ ὅσο μεγαλύτερη πίστη καταφύγει πρός τόν Θεό καί τοῦ ζητήσει μέ θερμή προσευχή καί εἰλικρινῆ μετάνοια τή λύτρωση καί σωτηρία, τόσο πιό πολύ συντομεύει ὁ χρόνος τῆς ὀδυνηρῆς δοκιμασίας.

Φαίνεται, ὅμως, ὅτι στά 46 χρόνια τουρκικῆς κατοχῆς, πού ὅλοι βιώνουμε, ὄχι μόνο δέν μετανοήσαμε, ἀλλά ἀντίθετα περιφρονήσαμε τόν Θεό καί αὐτονομηθήκαμε ἀπό κάθε ὑπερβατική αὐθεντία καί ζοῦμε ζωή βοσκηματώδη, κατά τήν ἔκφραση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ζοῦμε, δηλαδή, ὅπως τά ζῶα, χωρίς πνευματικά ἐνδιαφέροντα, χωρίς μεταφυσικές ἀνησυχίες, χωρίς ἀγάπη, χωρίς συμπόνοια, χωρίς ἀλληλεγγύη, χωρίς μετάνοια, χωρίς ἐξομολόγηση, χωρίς τακτική προσέλευση στήν ψυχοτρόφο τράπεζα τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός ὄχι μόνο δέν ἔσβησε τή φλόγα τῆς φρικτῆς, ἐθνικῆς δοκιμασίας μας, ἀλλά ἀντίθετα, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας, ἐπέτρεψε καί τήν παροῦσα μάστιγα τοῦ φέροντος τό σχῆμα κορώνας ἰοῦ, τοῦ ἐπάρατου καί θανατηφόρου κορωνοϊοῦ. Καί τό εὐλογημένο ἡμῶν γένος ὀδυνᾶται μαζί βεβαίως μέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ἐκτός, ὅμως, ἀπό τή μάστιγα αὐτή τοῦ κορωνοϊοῦ, πού τόσο πολύ μᾶς φοβίζει, γιατί φέρνει μαζί του τόν θάνατο τόν σωματικό, ὑπάρχει καί ἕνας ἄλλος ἰός, πού προηγήθηκε τῆς παρούσας πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ὁ πνευματικός κορωνοϊός, πού φέρνει μαζί του καί αὐτός ἕνα χειρότερο θάνατο ἀπό τόν σωματικό, φέρνει μαζί του τόν αἰώνιο πνευματικό θάνατο, στόν ὁποῖο ὁδηγούμαστε λόγῳ τῆς σκληροκαρδίας μας, τῆς ἔλλειψης ἀγάπης καί τῆς ἀμετανοησίας μας.

Σέ ἀντίθεση μέ τό ἀντίδοτο τῆς παρούσας λοιμώδους νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ, πού δέν βρέθηκε ἀκόμα τό ἀντίδοτο, τοῦ πνευματικοῦ κορωνοϊοῦ ὑπάρχει. Ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ θέρμανση τῆς καρδιᾶς μας μέ τό ἐμβόλιο τῆς Θείας Χάρης, ἡ θέρμανση τῆς καρδιᾶς μας μέ τήν ἀγάπη, τή συμπόνοια, τήν ἀλληλεγγύη, τή μετάνοια, τήν Ἐξομολόγηση, τή Θεία Κοινωνία. Γιά νά βρεθεῖ καί τό ἀντίδοτο τῆς λοιμώδους νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ, πού καλπάζει σήμερα καί σκορπᾶ τόν θάνατο παντοῦ, σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη, θά πρέπει νά μετανοήσουμε ὅλοι εἰλικρινά καί νά ἐπανέλθουμε καί πάλι στόν Θεό. Ἡ μετάνοια ἐξαγνίζει τήν ψυχή καί δημιουργεῖ τίς προϋποθέσεις, γιά νά ξανασυνδεθοῦμε μέ τόν Θεό. Δέν εἶναι τυχαῖα πού ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ μέγιστος αὐτός φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητας, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι, ὁ Θεός, κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς κρίσεως, δέν θά μᾶς ἐρωτήσει γιατί ἁμαρτήσαμε, ἀλλά γιατί δέν μετανοήσαμε. Οἱ Χαιρετισμοί, λοιπόν, τῆς Θεοτόκου, πού μέ τόση κατάνυξη παρακολουθοῦμε ἀπόψε, θά πρέπει νά μᾶς βοηθήσουν νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά ἐπανασυνδέσουμε τή ζωή μας μέ τόν χορηγό τῆς ζωῆς, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Τά πονεμένα μας «Χαῖρε» πρός τήν Παναγία, τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ, νά μεταβάλλονται πρέπει σέ λυγμούς μετάνοιας καί σέ κλάμα ἐξομολόγησης.

Τά πονεμένα «Χαῖρέ» μας πρός τή Θεοτόκο νά μετασχηματίζονται πρέπει σέ δάκρυα συντριβῆς καί ταπείνωσης καί μετάνοιας εἰλικρινοῦς, πού νά ὁδηγήσουν στό ἐξομολογητήριο καί ἀπό ἐκεῖ στήν τράπεζα τοῦ Ἄρτου τῆς Ζωῆς.

Καί τότε, μέ χείλη ἀπαλλαγμένα ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας, νά ἀπευθυνθοῦμε στήν Παναγία, καί νά εἶστε βέβαιοι, πλούσια θά δεχθοῦμε τήν ἰσχυρή προστασία τῆς Θεομήτορος, τήν τόνωση καί τήν ἐνίσχυσή της.