Η Ἱερὰ Βασιλικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Κύκκου, ἔχουσα πνευματικὰ ἐρείσματα εἰς τὴν φαεσφόρον πολιτισμικὴν παρακαταθήκην τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἥτις ὡς πρότυπον διέλαμψεν εἰς τὸν κατ’ ἀνατολὰς χριστιανικὸν κόσμον, ἀνεδείχθη ἀρχῆθεν ὡς ἓν ἐκ τῶν πνευματικῶν κέντρων τῆς Ἀνατολῆς, εἰς τὰ ὁποῖα  ἠκτινοβόλησεν ἡ «δόξα τοῦ Βυζαντίου». Ταυτοχρόνως ἦτο καὶ ἓν σταυροδρόμιον, εἰς ὃ συνέκλινον ἐπὶ μέρους παραδόσεις καὶ ἄλλων πνευματικῶν κέντρων τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καὶ ἀνεχωνεύοντο ἐν τῷ ἰδίῳ αὐτῆς πνευματικῷ χωνευτηρίῳ, ἐξ οὗ ἐξήρχετο ὡς χρυσὸς ἡ ἰδική της μαρτυρία. Τοῦτο συνετελεῖτο, κατ’ ἕνα τρόπον πηγαῖον καὶ μυστικόν, εἰς διαφόρους πτυχὰς τοῦ ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ, εἰς ἃς πρώτιστον θέσιν ἔχει ἡ θεία λατρεία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ὁδὸς
μετοχῆς εἰς τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ἐξαιρέτως κατὰ τὴν τελεσιουργίαν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, εἰς τὸ ἐπίγειον θυσιαστήριον, ἑνοῦται καὶ ἡ ἐπουράνιος δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἡ τελεία μορφὴ λατρείας. Οὕτως ἐν ἀρρήκτῳ δεσμῷ καθίσταται πραγματικότης ἡ συλλειτουργία τῶν ἐπιγείων καὶ ἐπουρανίων λογικῶν ὄντων.
Ἑκάστη μονὴ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, πλὴν τῆς ἐσωτερικῆς αὐτῆς ζωῆς, ἤτοι τῆς ἀγωγῆς τῶν μοναχῶν, ἔχει εὐθύνην καὶ διὰ τὴν ἐνίσχυσιν τῶν πιστῶν εἰς τὸν καθ’ ἡμέραν ἀγῶνα αὐτῶν πρὸς τὴν πνευματικὴν μεθηλικίωσιν. Ἡ μονὴ εἶναι πρότυπον λειτουργικῆς κοινότητος ἀδιαλείπτως προσευχομένης. Τοῦτο ἰσχύει καὶ διὰ τὰς μονὰς τῆς Κύπρου, ἰδίως δι’ αὐτὴν τοῦ Κύκκου, ἥτις ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς νήσου εἶχε τὰ ἡνία τοῦ μοναχισμοῦ, διὰ τὴν πνευματικὴν τροφοδοσίαν τοῦ λαοῦ καὶ διὰ τὴν κατάρτισιν τῶν ποιμένων αὐτοῦ, τῶν καὶ λειτουργῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσφορὰ τῆς Μονῆς ἦτο συνεχής, τόσον εἰς περιόδους δυσκόλων διὰ τὴν Κύπρον καταστάσεων, ὅτε ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκετο διωκομένη ὑπὸ ἀλλοπίστων καὶ ἑτεροδόξων, ὅσον καὶ εἰς περιόδους ἐλευθερίας. Εἰς ἀμφοτέρας τὰς καταστάσεις, ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς προστάτιδος Θεοτόκου, ἐκαλλιεργεῖτο τὸ λειτουργικὸν ἦθος, ἐτελοῦντο καθ’ ἡμέραν αἱ ἀκολουθίαι καὶ ἐλεπτολογεῖτο ἡ λειτουργικὴ τάξις. Ἡ προσφορὰ τῆς Μονῆς εἰς τὰ δρώμενα τῆς λατρείας ἦτο μεγάλη.
Ἐν αὐτῇ τῇ παραδόσει στοιχοῦσα καὶ σήμερον ἡ Μονὴ διὰ παντὸς προσφόρου μέσου δίδει μαρτυρίαν λειτουργικῆς θεολογίας. Ἡ ἀνὰ χεῖρας Τάξις τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν εἶναι ἓν δεῖγμα καὶ μία ἐπιβεβαίωσις τῆς διαχρονικῆς διακονίας τῆς Μονῆς εἰς τὴν προώθησιν τῆς κυπριακῆς λειτουργικῆς παραδόσεως.

Ἡ συγκεκριμένη παράδοσις εἶναι ἓν σημαντικὸν κεφάλαιον, τὸ ὁποῖον θὰ πρέπει συστηματικῶς νὰ μελετηθῇ καὶ νὰ ἀναδειχθῇ. Ἂν ξένοι ἐρευνηταὶ ἀναλώνονται εἰς τὴν μελέτην τῆς ἡμετέρας λειτουργικῆς παραδόσεως καὶ προσφέρουν τὸν πολύτιμον ἀμητὸν τῆς ἐρεύνης των, πολλῷ μᾶλλον εἰς τοῦτο θὰ πρέπει νὰ ἐπιδίδωνται οἱ ἡμεδαποί.

Οὕτω ἐνθαρρύνοντες τὸ ἔργον τοῦτο, προβαίνουμεν εἰς τὴν ἔκδοσιν τῆς ἀνὰ χεῖρας Τάξεως τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, πρὸς ἀνάπτυξιν ἑνὸς γονίμου διαλόγου, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποβλέπῃ εἰς τὴν ἀνάδειξιν τῆς λειτουργικῆς εὐταξίας, ὡς αὕτη συνάγεται ἐκ τῶν λειτουργικῶν πηγῶν, ἰδίως τῶν κυπριακῶν. Ἐξ ἄλλου διὰ τῆς μελέτης τῶν πηγῶν διευρύνεται ὁ ὁρίζων καὶ ἀποφεύγονται αἱ μονομέριαι καὶ οἱ δογματισμοὶ καὶ κυρίως καλλιεργεῖται τὸ λειτουργικὸν ἦθος. Εἶναι χρέος ὅλων νὰ συνεργήσωμεν ἐν ἑνότητι πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτόν.

Εἰς τὰς σελίδας τῆς παρούσης Τάξεως γίνονται συχναὶ κριτικαὶ ἀναφοραὶ εἰς τὸ Τυπικὸν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τὸ συνταχθὲν ὑπὸ τοῦ Γ. Βιολάκη, εἰς ἃς ἐπισημαίνονται σημεῖα τινα, τὰ ὁποῖα εἶναι στασιαζόμενα καὶ μὴ ἐρειδόμενα ἐπὶ τῶν λειτουργικῶν πηγῶν, χειρογράφων καὶ ἐντύπων. Ἡ κριτικὴ ἀποβλέπει εἰς τὴν σπουδὴν τῆς λειτουργικῆς παραδόσεως καὶ δι ̓ αὐτῆς εἰς τὴν περαιτέρω ὡρίμανσιν τῆς λειτουργικῆς σκέψεως τῶν ὑπευθύνων ἱερουργῶν τῶν θείων μυστηρίων καὶ οὐχὶ εἰς στεῖρον ἀντίλογον.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ