Ο Άγιος Φιλάγριος έζησε κατά τον 1ον αιώνα μ.Χ. και υπήρξε μαθητής του Αποστόλου Πέτρου. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κουρίου.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=vZw4aFkn7os?rel=0]

O Άγιος Νικηφόρος έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Βαλεριανού και Γαληνού και συνδεόταν στενά με τον ιερέα Σαπρίκιο, ο οποίος όμως έτρεφε μίσος κατά του Νικηφόρου γιατί πίστεψε στα λόγια κάποιου συκοφάντη. O Νικηφόρος ζητούσε επανειλημμένα από τον ιερέα να του πει τον λόγο και να τον συγχωρέσει, όμως μάταια.

Όταν το 257 μ.Χ. ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των Χριστιανών, συνελήφθησαν πολλοί επίσκοποι και ιερείς, μεταξύ των οποίων και ο Σαπρίκιος. Μόλις ο Νικηφόρος τον διέκρινε μεταξύ των συλληφθέντων, τον παρακάλεσε να τον συγχωρήσει. O Σαπρίκιος αρνήθηκε πεισματικά. Μετά το μαστίγωμα που δέχθηκε, ο Νικηφόρος τον πλησίασε και πάλι, ασπάσθηκε τις πληγές του και του ζήτηθε να του δώσει έστω και την τελευταία στιγμή την ευλογία του. O Σαπρίκιος ανένδοτος, τον απομάκρυνε και οδηγήθηκε για αποκεφαλισμό.

Η άρνηση και η αδιαλλαξία του Σαπρίκιου, τον κατέστησαν ανάξιο στα μάτια του Θεού. Χωρίς πλέον την δύναμη της θείας χάριτος, δεν άντεξε τα βασανιστήρια και την ώρα του αποκεφαλισμού λύγισε και ζήτησε να θυσιάσει στα είδωλα. Μόλις το άκουσε ο Νικηφόρος, έτρεξε και τον παρακάλεσε να ανακαλέσει την άρνησή του. Εκνευρισμένοι τότε οι δήμιοι, αποκεφάλισαν τον Νικηφόρο και έτσι αξιώθηκε εκείνος το στεφάνι του μαρτυρίου.

Σήμερα, επίσης, είναι η Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή που ακούγεται στη θεία Λειτουργία. Εισερχόμαστε με την Κυριακή αυτή στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου. Ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο ανοίγει ενώπιον μας, 70 ημερών, που θα ολοκληρωθεί το Μεγάλο Σάββατο.

Σήμερα ο μέγας Διδάσκαλος Ιησούς Χριστός μας διδάσκει το δρόμο της αγάπης, της ταπείνωσης και της συστολής και όχι της υψηλόφρονος γνώμης.

Καλούνται οι πιστοί να αποφύγουν την φαρισαϊκή αλαζονεία κάνοντας εσωτερική πνευματική ενδοσκόπηση μιμούμενοι την ταπείνωση του Τελώνη.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Κυριακή Δεκάτη Έκτη,

Λουκ. ιη’ 10-14

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην˙ Ἄνθρωποι δύω ἀνέβησαν εἰς τό Ἱερόν προσεύξασθαι˙ ὁ εἷς Φαρισαῖος, καί ὁ ἕτερος Τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος σταθείς πρός ἑαυτόν ταῦτα προσηύχετο˙ Ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι, ὅτι οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἤ καί ὡς οὗτος ὁ Τελώνης. Νηστεύω δίς τοῦ Σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καί ὁ Τελώνης μακρόθεν ἑστώς, οὐκ ἤθελεν οὐδέ τούς ὀφθαλμούς εἰς τόν οὐρανόν ἐπᾶραι˙ ἀλλ’ ἔτυπτεν εἰς τό στῆθος αὐτοῦ, λέγων˙ Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τόν οἶκον αὑτοῦ, ἤ ἐκεῖνος˙ ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν, ταπεινωθήσεται˙ ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν, ὑψωθήσεται.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την βδομάδα και δίνω στον ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματά μου». Ο Τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του κι έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό». Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθωωμένος και συμφιλιωμένος με τον Θεό, ενώ ο άλλος όχι˙ γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί.