Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα, ἀγαπητοί χριστιανοί. Γιορτή χαρμόσυνη καί πανηγύρι λαμπρό γιά τά πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

          Γιορτάζουμε σήμερα οἱ Ὀρθόδοξοι τή νίκη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἐνάντια στούς ἀσεβεῖς εἰκονομάχους, πού δέν ἤθελαν νά προσκυνοῦν τιμητικά τίς ἅγιες Εἰκόνες. Γιορτάζουμε τήν ἀναστή-λωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, γιά νά τίς προσκυνοῦμε τιμητικά καί νά τιμοῦμε, ἔτσι, τά εἰκονιζόμενα ἅγια πρόσωπα, μά καί νά μιμούμαστε τήν ἔξοχη ἀρετή τους.

          Σήμερα ἡ Ἐκκλησία, περιβαλλομένη μέ τόν φωτοστέφανο τῆς δόξας, ἀγάλλεται «ἐν Χριστῷ τῷ νυμφίῳ καί κτίστῃ αὐτῆς», γιατί δέν εἶναι μόνο ἡ χαρά γιά τήν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων, μά καί ἡ ἀνάμνηση καί εὐχαριστία πρός τόν Θεό, γιά τόν θρίαμβο τόν ἔνδοξο καί περιφανῆ, πού διά μέσου τῶν αἰώνων κατήγαγε ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρέσεων.

          Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ντυμένη «ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα» τῶν μαρτύρων, παρουσιάζεται σήμερα στεφανωμένη καί ἀκτινοβολοῦσα. Ἅρμα της, οἱ καρδιές τῶν χριστιανῶν ὅλων τῶν ἐποχῶν, καί στεφάνι της, τῶν ἁγίων καί μαρτύρων τά αἵματα. Σήμερα στόν πνευματικό τῆς Ἐκκλησίας οὐρανό παρελαύνουν οἱ ἀκατάβλητοι ἥρωες τῆς ἀλήθειας καί οἱ γενναῖοι τῆς πίστεως ἀγωνιστές, γιά νά συνεορτάσουν μαζί μας καί νά μᾶς ἐμπνεύσουν τά μεγάλα τῆς πίστεως ἀγωνίσματα καί τά λαμπρά της κατορθώματα.

          Τιμοῦμε σήμερα καί λαμπρύνουμε ὅλους ἐκεί-νους τούς ἁγίους καί μάρτυρες, τούς ὁμολογητές, τούς ὅσιους καί ἐγκρατευτές, τούς ἀσκητές, τούς θείους πατέρες καί θεοκήρυκες ἀποστόλους, πού σέ καιρούς πονηρούς καί δύσκολους γιά τήν Ὀρθοδοξία μας, ἄλλοι μέ τό αἷμα τους καί ἄλλοι μέ τήν ἔνθεη σοφία τους, καρπός τῆς ἁγιότητάς τους, περιχαράκωσαν τό πολεμούμενο κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας μέ στέρεα, ψηλά καί οὐρανοθέμελα τείχη, καί ἔτσι μᾶς παρέδωσαν μία πίστη ὀρθόδοξη ἀνόθευτη, πού εἶναι αὐτούσιο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

          Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ πίστη καί ἡ παράδοση τῶν ἁγίων τοῦ Χριστοῦ Μαθητῶν καί Ἀποστόλων, εἶναι ἡ πίστη καί ἡ ὁμολογία τῶν χιλιάδων ἁγίων, μαρτύρων καί ὁμολογητῶν, πού ὑπέστησαν φρικτά μαρτύρια γιά τήν πίστη τους αὐτή καί ἔχυσαν ποταμούς τό αἷμα τους, γιά νά στερεωθεῖ καί αὐξηθεῖ, γιά νά ἀναβλαστήσει καί καρποφορήσει τό δένδρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

          Ὀρθοδοξία εἶναι αὐτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία ἀνέκαθεν κρατεῖ ἀπαρασάλευτη καί ἀνόθευτη τήν ἀποστολική διδασκαλία καί παράδοση καί λατρεία. Ὅ,τι διδάσκει, ὅ,τι πιστεύει, ὅ,τι λατρεύει, ὅ,τι προσφέρει σέ μᾶς μέ τά δόγματα καί τά μυστήριά της ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, αὐτό καί μόνο εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἐκκλησία καί Ὀρθοδοξία ταυτίζονται. Ἡ Ἐκκλη-σία εἶναι ὁπωσδήποτε Ὀρθόδοξη καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη Ἐκκλησία. Καί εἶναι ὀρθόδοξη πίστη θεία στή στερέωσή της. Ἡ ἀληθινή, ἡ «ὑπέρ φύσιν καί ὑπέρ ἄνθρωπον» οἰκοδομή τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, εἶναι ἐφεύρημα τῶν ἀνώτατης σοφίας τοῦ Θεοῦ. Θεμέλιο τῆς οἰκοδομῆς αὐτῆς ἔβαλε ὁ Θεός τήν ὁμολογία ἐκείνη πού ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τόν Ναθαναήλ: «Ραββί, σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. α’ 35-52), αὐτός δηλαδή ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού πιστεύεται μέ τήν καρδιά καί ὁμολογεῖται μέ τό στόμα, εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ἡ ἀσάλευτη καί ἀρραγής πέτρα τῆς πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Ἐκκλησίας μας. «Λίθον ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας» (Ματθ. κα’ 33-42), προφητεύει ὁ Δαυΐδ. «Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α’ Κορ. γ’ 9-17), διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μέ τέτοιο γερό θεμέλιο ἡ Ἐκκλησία ἔδωσε μάχες καί κέρδισε νίκες, ἀντιτάχθηκε μέ σθένος ἀπαράμιλλο «πρός τάς ἀρχάς καί ἐξουσίας τοῦ κόσμου τούτου» (Ἐφ. στ’ 10-17), καί ἡ ἀδοξία κατέκτησε κλέος, ἡ αἰσχύνη τιμή, ἡ καταφρόνια αἴγλη καί δόξα ἀνυπέρβλητη.

          Ἡ Ὀρθοδοξία, ὕστερα ἀπό τόσους ἀγῶνες, ἀπό κατατρεγμούς καί διωγμούς, ἀπό μαρτύρια καί κατακόμβες πέρασε στόν θρίαμβο. Ἡ Ἐκκλησία νίκησε καί βασιλεῖς καί αὐτοκράτορες διῶκτες τῆς πίστεως καί δράκοντες ἀποστάτες καί θηρία ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν. Τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ νίκησαν καί διασκόρπισαν καί λύκους καί λέοντες καί δράκοντες καί ὅλους τούς ἐχθρούς. Οἱ ταπεινοί θριάμβευσαν τούς ὑπερηφάνους, οἱ ξαρμάτωτοι τούς δυνατούς, οἱ φτωχοί τούς Βασιλεῖς, οἱ ἀγράμματοι τούς φιλοσόφους καί οἱ δώδεκα ἔγιναν ἀναρίθμητοι, αὐξήθησαν καί πληθύνθησαν, γέμισε ὅλη ἡ γῆ. «Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν» (Ψαλ. 18, 5). Παντοῦ κηρύσσεται τό Εὐαγγέλιο. Παντοῦ νικᾶ ἡ πίστη. «Αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α’ Ἰω. ε’ 4).

          Εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, προνομιοῦχοι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, γιατί εἶναι ὁμολογουμένως θεῖο δῶρο νά ζεῖς καί νά ἀναστρέφεσαι μέσα στή «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», ἡ ὁποία διατηρεῖ ἀνόθευτη και ἀκέραιη τήν ἐξ ἀποκαλύψεως ὁλοκληρωμένη καί τέλεια Ἀλήθεια. Μέσα στήν Ἐκκλησία φυλάσσεται ἡ Ἀλήθεια, ὅπως τήν ἀποκάλυψε ὁ Χριστός, τήν παρέλαβαν οἱ Ἀπόστολοι, τή διαφύλαξαν οἱ Πατέρες καί τήν ὁμολόγησαν οἱ Μάρτυρες.

          Εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας ἡ θεία Κιβωτός τῆς αἰώνιας τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας. Αὐτή εἶναι ἡ Κιβωτός τῆς αἰώνιας τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας. Αὐτή καί καμία ἄλλη. Ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ χριστιανοί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει πώς ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν εὑρίσκεται ὁ Θεάνθρωπος Σωτῆρας καί Λυτρωτής Χριστός. Σημαίνει ἀκόμα πώς ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν, δέν μποροῦν νά ὑπάρχουν χριστιανοί, γιατί μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ὁ χριστιανός εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό καί κοινωνός τῶν μυστηρίων του: «Οἱ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν, οἱ δέ μή ὄντες τῆς ἀληθείας οὐδέ τοῖς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί», λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

          Καί ὅμως, ἀγαπητοί χριστιανοί, πολλοί λέγουν: Φτάνει νά εἶμαι καλός χριστιανός καί δέν μοῦ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία. Δέν μοῦ χρειάζεται τό κήρυγμά της καί τά μυστήριά της. Κάμνω τό καλό, βοηθῶ τόν φτωχό, ἀποφεύγω τό κακό, εἶμαι ἐντάξει καί δέν μοῦ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία.

          Ὄχι, χριστιανέ μου! Ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅσα φυσικά καλά καί νά ἔχεις, εἶσαι ἕνας χαμένος, ἕνας ἄσωτος ἁμαρτωλός. Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει χάρη Θεοῦ, ἡ χάρη πού ἁγιάζει καί καταρτίζει. Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει τό ἔλεος καί ἡ συγγνώμη καί ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ σωτηρία. «Οἱ γάρ τῶν Ἐκκλησιῶν ἐξωθούμενοι, ἔξω τῆς θείας γενόμενοι κηδεμονίας, ὑπό τήν βουλήν καί δυναστείαν πίπτουσι τοῦ σατανᾶ», διακηρύττει ὁ Μ. Φώτιος. Δηλαδή, βγαίνοντας κανείς ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, γιά ὁποιοδήποτε λόγο, εἶναι σάν νά παραδίνει τόν ἑαυτό του στή δυναστεία τοῦ σατανᾶ.

          Δυστυχισμένε ὁδοιπόρε τῆς πονεμένης μας γῆς, «ἔρχου καί ἴδε» (Ἰω. α’ 47). Ἄκουσε καί σύ τήν πρόσκληση αὐτή, πού ἀπηύθυνε στό σημερινό Εὐαγγέλιο ὁ Φίλιππος πρός τόν Ναθαναήλ, καί ἔλα νά ζήσεις τήν Ὀρθοδοξία. Ἔλα νά ζήσεις μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τοῦ μυστηρίου, πού κυριαρχεῖ στήν Ὀρθοδοξία. Ἔλα νά δοκιμάσεις τά βαθύτατα προσωπικά βιώματα, πού δημιουργεῖ ἡ λειτουργική προσευχή καί γενικά ἡ Ὀρθόδοξη λατρεία. Ἔλα νά γευθεῖς τόν λειτουργικό πλοῦτο της. Ἔλα στήν κυριακάτικη Λειτουργία νά συναντήσεις τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν Κύριο καί νά κοινωνήσεις τό Σῶμα καί τό Αἷμα του. Αὐτό, σημαίνει ζωή μέσα στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας.

          Ἡμέρα, λοιπόν, ἐπινίκια γιά τήν Ὀρθοδοξία ἡ σημερινή. Ἀπό τό βάθος τοῦ παρελθόντος ἀναπηδᾶ ἀκτινοβολοῦσα ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλοίμονο, ὅμως! Ἡ γενιά μας δέν φαίνεται ἄξια τοῦ φωτεινοῦ αὐτοῦ παρελθόντος. Τήν ἐποχή ἐκείνη τῶν ἡρωϊσμῶν, τῆς ἀρετῆς καί τῆς θυσίας τή διαδέχθηκε σήμερα ἡ ἐποχή τῆς ὕλης, τῆς φθορᾶς καί τοῦ μαρασμοῦ, ἡ παγωνιά τῆς ἁμαρτίας καί ὁ λίβας τοῦ συμφέροντος ἔχουν κάψει καί ἔχουν ξηράνει τά παλιά ἐκεῖνα φύτρα τῶν ἰδανικῶν καί τῶν σκιρτημάτων.

          Τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι, χωρίς τήν παραμικρή ἀμφιβολία, πνεῦμα ἀπιστίας, δαιμονικό, ἀρνησίχριστο, πνεῦμα πού δέν διστάζει νά συγκρουστεῖ ἀκόμα καί μέ τήν Ἐκκλησία.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκεται καί πάλι σήμερα σέ κίνηση καί πορεία. Σάν σκηνή τοῦ Μαρτυρίου καί Κιβωτός τῆς Διαθήκης προχωρεῖ μέσα ἀπό τήν ἔρημο τοῦ σημερινοῦ κόσμου καί διεξάγει ἕνα συνεχῆ καί ἀδιάκοπο ἀγῶνα ἐναντίον τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων δυνάμεων τοῦ κακοῦ.

          Δυστυχῶς, ὅμως, ὅλοι αὐτοί οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας βρίσκουν συμμάχους καί στό ἐσωτερικό της. Σύμμαχοί τους ἐμεῖς, πού μέ τά λόγια κοπτόμαστε ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, μά μέ τά ἔργα μας τήν καταπροδίδουμε, προκαλοῦντες σκάνδαλα καί κλονισμούς συνειδή-σεων, πολλή δέ τήν εἰρωνεία καί τόν σαρκασμό τῶν ἐχθρῶν.

          Σύμμαχοί τους ἐμεῖς, πού ἐνῶ πιστεύουμε δέν ζοῦμε ὡς Ὀρθόδοξοι, δέν παρουσιάζουμε στήν ἐποχή μας τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ἀγάπη, τήν ταπείνωση, τή χαρά, τή μακροθυμία, τήν ἀγαθότητα, τήν πραότητα, τή δικαιοσύνη καί ἀφήνουμε νά ἐγκατασταθοῦν μέσα μας οἱ ἔχθρες, οἱ θυμοί καί οἱ διχοστασίες. Σύμμαχοί τους εἴμαστε ἀκόμα καί ἐμεῖς, οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ εἴμαστε «εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ», κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τόν Θεοφόρο, καί θά ἔπρεπε νά ἐνσαρκώνουμε τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, πνεῦμα ἀγάπης, ταπείνωσης, δικαιοσύνης, συγγνώμης, ἀνοχῆς, ἐπιείκειας καί μακροθυμίας, ἀντίθετα κυριαρχούμαστε, πολλές φορές, ἀπό ἄμετρες φιλοδοξίες καί ἐγωϊστικές φιλοπρωτεῖες, πού γεννοῦν μίση καί διχόνοιες, οἱ ὁποῖες, ὑπό τήν ἐπήρεια ἐξωτερικῶν πολιτικῶν δυνάμεων καί τήν ἐμπλοκή γεωστρατηγικῶν καί γεωπολιτικῶν συμφερόντων, συνεργουσῶν καί ἐθνικιστικῶν ἀγκυλώσεων, διχάζουν τήν Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία. Σήμερα, δυστυχῶς, ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο, παρουσιάζεται ὄχι πιά μέ ραγισμένη, ἀλλά μέ θρυμματισμένη τήν ἑνότητά της. Τό γνωστό θέμα τῆς χορηγήσεως τοῦ «Τόμου Αὐτοκεφαλίας» στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, τῆς ματοβαμμένης σήμερα Οὐκρανίας, πυροδότησε βαριές, σοβαρότατες παρενέργειες, πού δηλητηρίασαν τίς διορθό-δοξες σχέσεις καί διέσπασαν τό Σῶμα τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Σήμερα, δυστυχῶς, ἔχουμε σχίσμα ὄχι ἐν δυνάμει, ἀλλά σχίσμα ἐν ἐνεργείᾳ, τό ὁποῖο ἀποδυναμώνει τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν εἶναι σέ θέση νά ἀντιμετωπίζει τά σύγχρονα προβλήματα μέ ἐπιτυχία καί νά δίνει πειστικά τή μαρτυρία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς στό ἱστορικό γίγνεσθαι τῆς Οἰκουμένης. Ἡ διασπασμένη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ σήμερα νά συμ-βάλλει ἀποφασιστικά στήν ἑδραίωση τῶν ὑψηλῶν πανανθρώπινων ἰδανικῶν τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς δημοκρατίας καί τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

          Γιατί ἀποροῦμε, λοιπόν, γιά ὅσα δεινά μαστίζουν τόν κόσμο σήμερα; Πῶς νά μήν ἀποθηριώνεται ὁ ἄνθρωπος;

          Σήμερα, σέ μιά ἐποχή ἐγωπαθῆ καί ὑλόφρονη, πού χαρακτηρίζεται ἀπό μία μεταφυσική ἀνομβρία καί πνευματική καί ἠθική ξηρασία καί ἀποτελμάτωση, ἡ ἀνθρωπότητα σάν νά ἔχει χάσει τό μέτρο τῆς κρίσεως, τή στοιχειώδη ὀρθοφροσύνη καί σύνεση, τόν ὀρθό προσανατολισμό, μέ ἀποτέλεσμα νά ὀπισθοδρομεῖ καί πάλιν σέ σφαγές καί λεηλασίες καί ὠμές ἀδικίες, καί νά ἐγγίζει τήν πυρηνική καταστροφή καί τόν ὄλεθρο ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας καί τοῦ πλανήτη μας. Καί γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, δέν ἔχουμε παρά νά κοιτάξουμε τί γίνεται σήμερα στήν Οὐκρανία. Μέσα σ’ αὐτή τή φουρτουνιασμένη ἀτμόσφαιρα, ἡ ἀνθρωπότητα, μέ κομμένη τήν ἀνάσα, ἐναγώνια παρακολουθεῖ σήμερα τά ὅσα φρικιαστικά συμβαί-νουν στή φίλη αὐτή ὁμόδοξη καί μαρτυρική χώρα, τῆς ὁποίας ὁ λαός αἱματοκυλίεται μέσα στή φωτιά καί τή λάβα ἑνός ἀνελέητου πολέμου. Ὁ οὐκρανικός λαός βιώνει τοῦτες τίς τραγικές μέρες τή φρίκη τῆς σφαγῆς καί τόν λυγμό τοῦ πένθους, ἐξ αἰτίας τῆς ρωσικῆς στρατιωτικῆς εἰσβολῆς στή χώρα τους. Οἱ τραγικές σκηνές, πού παρακολουθοῦμε καθημερινά στούς δέκτες τῶν τηλεοράσεών μας, ὅπως π.χ. τά βουρκωμένα καί γεμάτα φοβία καί ἀπορία μάτια τῶν τρομαγμένων μικρῶν παιδιῶν, τῶν ἀθώων αὐτῶν ἀγγελουδιῶν, τά ὁποῖα κουρνιασμένα μέσα στήν ἀγκαλιά τῶν πονεμένων καί ἀπελπισμένων μανά-δων τους τρέχουν στά ὑπόγεια καταφύγια, γιά νά προστατευθοῦν ἀπό τούς φονικούς πυραύλους καί τίς βόμβες, ἤ οἱ ἀλαφιασμένες μανάδες μέ τά μωρά τους παίρνουν τόν πικρό καί ἐπώδυνο δρόμο τῆς προσφυγιᾶς, σχηματίζοντας οὐρές χιλιομέτρων, γιά νά σώσουν τουλάχιστον τή ζωή τόσο τή δική τους ὅσο καί τῶν τρυφερῶν βλαστῶν τους. Ἡ ἄλλοτε εἰρηνική καί εὐημεροῦσα χώρα τῆς Οὐκρανίας μετατράπηκε σέ λίγες μέρες σέ «δαντική κόλαση οἰμωγῶν καί θρήνων».

          Δέν σταμάτησαν ἀκόμα οἱ οἰμωγές καί οἱ θρῆνοι τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων τῆς Συρίας, τοῦ Ἰράκ, τοῦ Ἀφγα-νιστάν, τῆς Λιβύης καί τῆς χριστιανικῆς Σερβίας, πού προκάλεσαν τό ΝΑΤΟ καί οἱ δυτικοί, ἀτιμώρητα καί χωρίς καμία διαμαρτυρία ἀπό κανένα, δυστυχῶς, καί ἡ θύελλα τοῦ πολέμου μαίνεται καί πάλιν, αὐτή τή φορά στήν Οὐκρανία μέ τήν εἰσβολή τῆς πυρηνικῆς ὑπερδύναμης, πού λέγεται Ρωσία καί μέ κίνδυνο νά ἐπεκταθεῖ σάν πυρκαϊά σέ ὅλο τόν κόσμο καί νά ἔχουμε ἕνα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέ ὁλική τούτη τή φορά καταστροφή τῆς ἀνθρωπότητας.

          Ἡ Ἐκκλησία μας πιστεύει πάντοτε, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία μέσα στήν ὁποία κατοπτρίζεται ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, αὐτή δίνει νόημα στή ζωή. Ἡ ἀνθρώπινη τιμή καί ἀξιοπρέπεια, πού ἔχει ἐξαγορασθεῖ μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτή εἶναι ἡ ὕψιστη ἀξία μέσα στήν ἱστορία, γι’ αὐτό καί καταδικάζουμε τόν πόλεμο ἐναντίον ὁποιασδήποτε χώρας καί εἴμαστε ὑπέρ τῆς ἀνεξαρτησίας καί ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας ὅλων τῶν χωρῶν. Γιά νά εἴμαστε ὅμως δίκαιοι, δέν πρέπει νά παραλείψουμε νά τονίσουμε, ὅτι ἡ εὐθύνη γιά τή σημερινή κρίση στήν Οὐκρανία δέν βαρύνει ἀποκλειστικά καί μόνο τή Ρωσία, ἀλλά καί τή Δύση καί τό ΝΑΤΟ, καί τοῦτο ἐξ αἰτίας τῆς ἀρνήσεώς τους νά λάβουν σοβαρά ὑπ’ ὄψη τίς ἀνησυχίες τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία αἰσθάνεται ὡς ἀπειλή τήν περικύκλωσή της ἀπό τό ἐχθρικό πρός αὐτή ΝΑΤΟ. Ἄλλωστε τό ἴδιο δέν εἶχε συμβεῖ καί μέ τίς ΗΠΑ τό 1962, ὅταν ἀπειλοῦσαν μέ Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ἐπειδή ἡ τότε Σοβιετική Ἕνωση προσπάθησε νά ἐγκαταστήσει πυρηνικούς πυραύλους στή γειτνιάζουσα πρός αὐτές (ΗΠΑ) Κούβα;

          Οἱ συνταρακτικές, ὅμως, εἰκόνες πού βλέπουμε καθημερινά ἀπό τίς τηλεοράσεις καί γενικά τά Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης γιά τήν Οὐκρανία, εἰκόνες πού κάνουν τίς ψυχές μας νά αἱμάσσουν καί τίς καρδιές μας νά ραγίζουν, γυρίζουν ἀναγκαστικά τή μνήμη μας 48 χρόνια πίσω, ὅταν μιά χώρα μέλος τοῦ ΝΑΤΟ, ἡ Τουρκία, ἀπρόκλητα καί ἀδικαιολόγητα καί παραβιάζοντας κάθε ἔννοια ἠθικῆς καί δικαίου, εἰσέβαλε στρατιωτικά στή δική μας Πατρίδα καί κατέλαβε διά τῆς βίας τῶν ὅπλων τό σαράντα τοῖς ἑκατόν σχεδόν τοῦ ἐδάφους της, καί ἀφοῦ ἔσφαξε, βίασε, κατακρεούργησε καί λεηλάτησε, ἔδιωξε τό γηγενῆ πληθυσμο τῶν Ἑλληνοκυπρίων, πού ζοῦσε ἐκεῖ γιά τρεῖς χιλιάδες χρόνια καί ὑποχρέωσε διακόσιες χιλιάδες ἀνθρώπων, ξεριζωμένων ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες, νά πάρουν τόν πικρό δρόμο τῆς προσφυγιᾶς, ἐνῶ οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς, αὐτοί πού σήμερα ἐξαντλοῦν μέ πικρόχολη χαιρεκακία ὅλη τήν αὐστηρότητά τους σέ θανατηφόρες οἰκονομικές κυρώσεις σέ βάρος τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ «ἔνιπταν τάς χεῖράς των» (Ματθ. κζ’ 24). Ἔβλεπαν καί σιωποῦσαν. Ἔμεναν ἐκνευριστικά ἀπαθεῖς. Βουβοί μάρτυρες τῆς ἐπαίσχυντης ἐκείνης τουρκικῆς κακουργίας τοῦ 1974. Καί ἡ ἔνοχη αὐτή σιωπή τῶν δυτικῶν καί τοῦ ΝΑΤΟ ἀποθράσυναν, δυστυχῶς, τήν Τουρκία μέ ἀποτέ-λεσμα νά ἀπειλεῖ τώρα μέ ἐποικισμό τῆς περίκλειστης πόλης τῆς Ἀμμοχώστου, περιφρονώντας προκλητικά τά ἴδια τά ψηφίσματα αὐτοῦ τούτου τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμέ-νων Ἐθνῶν, τά ὁποῖα γράφει στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της. Ποῦ ἦταν τότε, ποῦ εἶναι καί σήμερα ἡ ἐγγυήτρια δύναμη, πού λέγεται Μεγάλη Βρετανία; Ποῦ ἦταν τότε, ποῦ εἶναι καί σήμερα οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς καί οἱ χῶρες τῆς Εὐρώπης; Ποῦ ἦταν τότε, ποῦ εἶναι καί σήμερα τό ΝΑΤΟ, τό ἐγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ, πού ξύπνησε ξαφνικά ἀπό τόν λήθαργό του καί «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ;» (Α’ Πέτρ. ε’ 8). Ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ Δυτικοί, γιά νά ἐπικαλεσθοῦν, καί στήν περίπτωση τῆς Κύπρου, τίς ἀρχές τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καί νά ἐπιβάλουν καί στήν Τουρκία, πού ἀποθρασύνθηκε καί παραβιάζει τήν Ἀποκλειστική Οἰκονομική Ζώνη, τόσο τῆς Κύπρου, ὅσο καί τῆς Ἑλλάδας, τίς ἴδιες κυρώσεις πού ἐπέβαλαν καί στή Ρωσία;

          Γιατί ἡ ἠθική τους εὐαισθησία νά εἶναι τόσο ἐπιλεκτική; Δυστυχῶς τά ὠμά γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά καί οἰκονομικά συμφέροντά τους ἄλλοτε τούς δίνουν φωνή καί ἄλλοτε τούς τήν ἀφαιροῦν.

          Ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει, ἀγαπητοί χριστιανοί, ὅτι ἡ ζυγαριά τῶν συμφερόντων τῆς Ἀμερικῆς, τῆς Μεγάλης Βρετανίας καί αὐτῆς ἀκόμα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἔγερνε καί θά γέρνει πάντοτε πρός τήν πλευρά τῆς Τουρκίας, τῆς Τουρκίας τῶν 80 καί πλέον ἑκατομμυρίων καί τῆς ἑξαπλάσιας τῆς Ἑλλάδος ἔκτασης, γι’ αὐτό καί δέν ἔπρεπε, κύριε Πρωθυπουργέ τῆς μητέρας Πατρίδας, νά ἀνατινάξουμε τίς γέφυρες πού μᾶς συνέδεαν μέ μία, παραδοσιακά, φιλική χώρα μέ στενούς δεσμούς ἱστορικούς καί θρησκευτικούς, τή Ρωσία.

          Χριστιανοί μου!

          Πάντοτε σέ καιρούς χαλεπούς καί δύσκολους ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦταν γιά τό ἔθνος μας ἡ στοργική μάνα, πού στάθηκε ἡ μοναδική παρηγοριά μας στίς δύσκολες ὧρες τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς.

          Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορικῆς συμπορεύσεως Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνισμοῦ ἔγινε ἡ Ὀρθοδοξία ἡ μοναδική δύναμη ἐπιβιώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ στίς δύσκολες στιγμές τῆς ἱστορίας μας.

          Σήμερα, ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε, καί ἀπό τήν ἁρπακτική τοῦ βάρβαρου ἀσιάτη μανία,  ἀλλά καί ἀπό τοῦ covid-19 τή  θανατηφόρα πανδημία, πού δέν πρέπει, ἀπορροφημένοι ἀπό τόν Ρωσο-Οὐκρανικό πόλεμο, νά ξεχνοῦμε, τήν Ὀρθοδοξία πρέπει νά προτάξουμε καί πάλι, σάν ἀμετακίνητο κυματοθραύστη, γιατί ἡ προσήλωση τοῦ ἔθνους μας στήν ὀρθόδοξη πίστη ὑπῆρξε πάντα ἡ λυτρωτική κατα-φυγή καί ἡ ἀστείρευτη πηγή δυνάμεως καί ἐλπίδας.

          Καί αὐτό εὔχομαι νά συνεχίσει νά γίνεται πάντοτε. Ἀμήν.