Κυριακή Μετά την Ύψωση, Αποστολικό Ανάγνωσμα: Γαλ. β’ 16-20 (19-09-2021)

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἄρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χρίστο, βρεθήκαμε να είμαστε και εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ότι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο τον νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου.

Σχολιασμός

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα αποτελεί απόσπασμα από την προς Γαλάτας Επιστολή του Αποστόλου Παύλου συσχετίζεται άμεσα με το εορταζόμενο γεγονός που τιμά η Εκκλησία μας όλες αυτές τις μέρες. Δηλαδή αναφέρεται και αυτό όπως και στην Κυριακή προ της υψώσεως στη λυτρωτική πορεία του ανθρώπου που γίνεται κατορθωτή μέσω της σταυρικής θυσίας του Χριστού.

Επιβάλλεται να σημειώσουμε ότι στην περίοδο δράσης των αποστόλων κυριάρχησε η ιδέα ότι, για να σωθεί ένας χριστιανός θα έπρεπε όχι μόνο να πιστεύει στον Χριστό, αλλά να τηρεί και τον μωσαϊκό νόμο και την περιτομή. Παρ’ όλη την απόφαση της Αποστολικής Συνόδου ότι «οι πιστεύοντες στὸ Χριστὸ δὲν χρειάζεται ούτε να περιτέμνονται, ούτε να τηρούν τις άλλες διατάξεις του μωσαϊκού νόμου» (Πρξ ιε’ 28-29), κάποιοι Ιουδαίοι διακατέχοντας μεγάλη επιμονή και φανατισμό για το γεγονός αυτό, περνούσαν από τα διάφορα μέρη όπου κήρυττε ο απόστολος Παύλος και διαστρέβλωναν το κήρυγμα του, προωθώντας τις δικές τους θεωρίες και δοξασίες. Έτσι ο απόστολος Παύλος, θέλησε να τους αντιμετωπίσει μέσα από την προς Γαλάτας Επιστολή.

Με τον νόμο λοιπόν, μόνο η σωτηρία μας είναι αδύνατη για τον απλούστατο λόγο, ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο η πιστή τήρηση όλων των διατάξεων του νόμου. Ήταν απαραίτητη η σταυρική θυσία του Χριστού του Υιού του Θεού, γιατί έτσι άνοιξε ο δρόμος της μετάνοιας και της σωτηρίας μας. Η πίστη στον Ιησού Χριστό, είναι αυτή που σώζει κι όχι η τυπική τήρηση του Νόμου. Πίστη είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» αναφέρει κάπου αλλού ο Απόστολος Παύλος (Εβρ. ια΄ 1). Είναι η βεβαιότητα ότι υπάρχουν όλα όσα η χριστιανική μας ελπίδα αποκαλύπτει, χωρίς ακόμη να έχουν γίνει απτά. Είναι αποδοχή πραγμάτων που, ενώ δεν τα βλέπουμε, η πίστη μας πληροφορεί ότι είναι πιο βέβαια κι απ’ όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Με αυτή την εμπιστοσύνη και υπακοή στον λόγο του Θεού ανοίγουν νέες δυνατότητες στη ζωή. Η θέληση οπλίζεται με νέα δύναμη και επιμονή, διότι στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι «ουκ αδυνατήσει παρά τώ Θεώ πάν ρήμα».

Η χριστιανική πίστη περιέχει μέσα της δύναμη θεϊκή και φανερώνεται σε κάθε περίσταση της ζωής των χριστιανών, ανάλογα με το μέτρο της πίστεώς τους. Και γίνονται θαύματα που προκαλούν δέος και έκπληξη γιατί είναι σημεία της παρουσίας του Θεού. Διότι τι είναι η αρρώστια , η αμαρτία, η φθορά, και ο θάνατος ; Καταστάσεις μη αναστρέψιμες για την ανθρώπινη μεταπτωτική φύση. Είναι «ανήκεστες βλάβες» που υπέστη η ανθρώπινη φύση, εξαιτίας της πτώσης . Τα τέσσερα αυτά δεινά σχηματίζουν το ορμητικό ποτάμι που διασχίζει την ανθρωπότητα, από την αυγή της μεταπτωτικής ιστορίας της. Και αυτό το ποτάμι δεν μπορεί να το γυρίσει πίσω κανείς μεταπτωτικός άνθρωπος. Από το άλλο μέρος όμως, ο Χριστός βεβαιώνει ότι η πίστη του ανθρώπου νικάει τα τέσσερα αυτά δεινά.

Η πίστη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το θαύμα. Πρόκειται εδώ για μια βασική αρχή της ορθοδόξου σωτηριολογίας ,την συνεργία η «συνέργεια» που σημαίνει ότι η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από την συνεργασία Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός δεν σώζει τους μη θέλοντας. Η βασιλεία του Θεού είναι καθεστώς απόλυτης ελευθερίας όχι «υπηκόων» και μάλιστα διά της βίας, αλλά βασιλείας των τέκνων του Θεού. Είναι , όμως ,απαραίτητο και ο άνθρωπος, εκούσια και ελεύθερα, να καταβάλει και τον δικό του «όβολο» (Εξ. λ΄13) , την πίστη του και την αγάπη του στον Θεό.

Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα  ομολογίας πίστεως  να μας παρουσιάσει μέσα στην πορεία του ο Χριστιανισμός και μάλιστα σε δυσμενείς καταστάσεις και καθεστώτα τα οποία κάθε τι άλλο παρά ευνοούσαν τις αξίες και τις αρετές του Χριστιανισμού μέσα στην ζωή των ανθρώπων. Αρχίζοντας από την τουρκοκρατία , πόσοι και πόσοι  έχουν βασανιστεί, ή και αποκεφαλιστεί αρνούμενοι τον ισλαμισμό  και την σκληρή και απάνθρωπη φιλοσοφία του. Ποιό μετά πηγαίνουμε στον κομμουνισμό όπου το καθεστώς αυτό κατέλυε κάθε ιδέα του Χριστιανισμού αφού η φιλοσοφία του στηριζόταν στον πλήρη αθεϊσμό με συνέπεια τα βασανιστήρια και τους θανάτους πολλών Χριστιανών και μάλιστα κληρικών. Και τέλος ερχόμαστε στην σημερινή πραγματικότητα όπου ο Χριστιανισμός  μαστίζεται και δέχεται τα πολλαπλά πλήγματα πέραν των 300 αιρέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Συμπερασματικά ο Απόστολος Παύλος θεωρεί υπεράνω του μωσαϊκού νόμου την σταυρική θυσία του Χριστού ως αρχή πίστεως αλλά και σωτηρίας του ανθρώπου.  Έτσι συμβαίνει πάντοτε με τους αληθινούς χριστιανούς. Βλέποντας τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό αντλούν δύναμη και έτσι οπλίζονται με πίστη και υπομονή, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε είδους πειρασμούς και θλίψεις.

Κυριακή Μετά την Ύψωση, Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Μκ. η΄ 34- θ΄ 1 (19-09-2021)

Πρωτότυπο Κείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με, καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν Ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος, ζώντας μέσα σ΄ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι΄ αυτόν και ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ΄ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».

Ο σταυρός του αληθινού μαθητή

Η Εκκλησία επέλεξε για την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ένα απόσπασμα από τον Ευαγγελιστή Μάρκο που αναφέρεται στο σταυρό και που καλείται να φέρει στους ώμους του ο αληθινός μαθητής του Χριστού και κατ’επέκταση κάθε Χριστιανός, για να κερδίσει την αληθινή ζωή. Μετά το θαύμα που έκαμε και χόρτασε το πλήθος των ανθρώπων που τον ακολουθούσαν, μίλησε με τους Μαθητές του για το Πάθος και την Ανάστασή Του. Απευθυνόμενος κυρίως προς τους μαθητές Του, παρουσία και πολλών άλλων, τους προειδοποίησε ότι «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι’ ας με ακολουθεί» (Μαρκ.8,34). Ο Ιησούς μας προσκαλεί να Τον ακολουθήσουμε, χωρίς βία και εξαναγκασμό και χωρίς καμιά δημαγωγική υπόσχεση. Θέτει όμως ως προϋπόθεση της συμπόρευσής μας μαζί Του την ελευθερία μας. Χωρίς την ελευθερία μας η πορεία μας αυτή προς τον Χριστό είναι άκυρη. Όταν κάνουμε λόγο για ελευθερία πρέπει να την τοποθετούμε πάντοτε μέσα στα πλαίσια της σχέσης του ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό. Διότι η ελευθερία μας ξεκινά από την ελευθερία του Θεού Πατέρα που από ανιδιοτελή αγάπη γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Έτσι δημιούργησε και τον άνθρωπο από αγάπη και ελεύθερα. Μόνο ότι γίνεται από τέλεια αγάπη είναι και τέλεια ελεύθερο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος μόνο όταν νοιώσει την τέλεια αγάπη του Θεού προς αυτόν και καλλιεργήσει και αυτός την ίδια αγάπη προς τον Θεό νοιώθει ελεύθερα.

Όπου συμπίπτει η τέλεια αγάπη Θεού και ανθρώπου εκεί υπάρχει και η τέλεια ελευθερία του ανθρώπου. Έχουμε όλη την ελευθερία που μας χρειάζεται για την πλήρη εξέλιξη της ύπαρξης μας. Αρκεί να δεχόμαστε  και να προσφέρουμε αγάπη. Ο Θεός δεν μπορούσε να δημιουργήσει ανθρώπους ρομπότ, γιατί το μεγαλείο της αγιότητας στηρίζεται στην ελευθερία. Ο Χριστός προτίμησε να θυσιάσει τη ζωή Του παρά να παραβιάσει και να εκμηδενίσει την ελευθερία του ανθρώπου. Βέβαια ο Θεός μπορούσε να μας κάνει αναγκαστικά Αγίους. Όμως αγιότητα χωρίς ελευθερία είναι ανύπαρκτη, διότι « σκοπιμότητα και αγιότητα είναι αδιανόητες». Αποτελεί πραγματικό δυστύχημα γι’ αυτούς που έστω και από καλή διάθεση και πρόθεση θέλουν να επιβάλλουν την αγιότητα με τη βία. Αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καταστρέφουν το έργο του Θεού. Μόνο η αληθινή ελευθερία είναι εκείνη που κάνει τον άνθρωπο κατά χάρη θεάνθρωπο. Οπότε όποιος διαλέγει  ελεύθερα την πορεία του Χριστού σηκώνει το σταυρό του.  Βρίσκεται συνέχεια σε μια στάση μάχης, η οποία όμως είναι η πιο ταιριαστή στάση για κάθε αληθινό και ελεύθερο άνθρωπο. Εκείνος που θέλει να τον ακολουθεί ως μαθητής Του, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει τη σταθερή απόφαση να σηκώνει καθημερινά τον σταυρό του, και τότε ας τον ακολουθεί. Διότι, όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για Αυτόν και το Ευαγγέλιό Του, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα. Τι νόημα έχουν τα λόγια αυτά του Κυρίου; Γιατί ο Κύριος ζητά από όλους τους μαθητές του να σηκώνουν διαρκώς ένα σταυρό; Για να κατανοήσουμε το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου θα πρέπει να δούμε πότε ο Κύριος είπε τα λόγια αυτά. Τα είπε ακριβώς μετά από την ώρα εκείνη που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να αποφύγει το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο και του είπε: «ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Ματθ. ις΄ 23). Διότι ο Πέτρος δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου δεν θα σωζόταν το ανθρώπινο γένος. Αμέσως λοιπόν μετά ο Κύριος προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό και Τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, όπως ο δούλος τον κύριό του, όπως ο στρατιώτης τον βασιλέα, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο. Ο Χριστός καλεί κάθε μαθητή και κάθε άνθρωπο, να πάρει τη σημαντική και ταυτόχρονα δύσκολη απόφαση. Να γίνει αληθινός μαθητής και να υπερβεί εαυτό. Γιατί ο άνθρωπος, απομακρυσμένος από το Θεό, βλέπει τα πάντα εγωκεντρικά. Πρέπει να κάνει πράξεις που αναιρούν το «εγώ» του. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική μεταστροφή, μια συναισθηματικού χαραχτήρα αλλαγή τρόπου σκέψης, αλλά μια πράξη γεμάτη σταυρικά στοιχεία.

Συνεχίζοντας ο Χριστός  τη διδασκαλία του και απευθυνόμενος προς τους μαθητές του, αναφέρεται στη στενή σχέση που αυτοί πρέπει να έχουν με το διδάσκαλό τους. Τους προειδοποιεί ότι «όποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη και αμαρτωλή, θα ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει με όλη τη λαμπρότητα του πατέρα του μαζί με τους αγίους αγγέλους» (Μκ 8,38). Πρέπει να προσέξουμε από τα λόγια αυτά του Ιησού: Πρώτο, τη λέξη «ντρέπομαι», που ουσιαστικά σημαίνει πως όποιος ντρέπεται τόσο πολύ για τον Ιησού και τη διδασκαλία του είναι σαν να τον αρνείται. Δεύτερο, το ότι ο «Υιός του ανθρώπου», δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, θα κρίνει όσους τον αρνηθούν. Η κρίση αυτή θα πραγματοποιηθεί όταν έρθει οριστικά κι αμετάκλητα η Βασιλεία του Θεού. Αυτό τονίζει ὁ Ιησούς στον τελευταίο στίχο της περικοπής, όπου χαρακτηριστικά προειδοποιεί: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο πριν δουν να έρχεται δυναμικά η Βασιλεία του Θεού» (Μκ 9,1). Με τα λόγια αυτά ο Ιησούς διευκρινίζει ότι ο «Υιός του ανθρώπου», δηλαδή ο Χριστός, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί τον αληθινό μαθητή στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Αυτή η ευαγγελική περικοπή, μας βοηθά να καταλάβουμε ότι ο «Υιός του ανθρώπου» δεν είναι άλλος από τον Ιησού, που υποφέρει και σταυρώνεται για τη σωτηρία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι πλέον γνωρίζουν το Χριστό, ζουν μαζί του και ακούν τη διδασκαλία του. Άρα είναι σε θέση να δουν με τα μάτια της καρδιάς τους τον Υιό του Θεού και να ζήσουν μέσα στη Βασιλεία του από τώρα. Δεν πρόκειται για ουτοπία αλλά για μια χειροπιαστή πραγματικότητα, όπως αυτή που έζησαν οι τρεις μαθητές του Ιησού, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, οι οποίοι κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου είδαν το δοξασμένο Ιησοῦ Χριστό, τον Υιό του Θεού (Μκ 9,2-10).

Οι πιστοί σήμερα μαθητές του Χριστού τον αναγνωρίζουν μεταμορφωμένο κάθε φορά μέσα στη Θεία Λειτουργία ως το εσφαγμένο αρνίο που θυσιάζεται υπέρ του κόσμου. Τη Βασιλεία του Θεού τη βιώνουν κι αυτή κάθε φορά μέσα στη Θεία Λειτουργία. Γιατί η Εκκλησία στη Θεία Ευχαριστία ζει εν Χριστώ στο παρόν προκαταβολικά το μέλλον της μεταμορφωμένης δημιουργίας. Προγεύεται τη Βασιλεία του Θεού. Το μεσοδιάστημα από την Ανάσταση του Χριστού μέχρι τη συμπαντική, την καθολική Ανάσταση η παρουσία των πιστών καλείται να είναι αναστάσιμη, ν’ αποτελεί δηλαδή ασυνθηκολόγητη ρήξη με τις δυνάμεις του θανάτου. Αυτή η ρήξη οδοποιεί τη ζωή για την έλευση της Βασιλείας. Όμως, παρόλο που είναι πραγματική ρήξη, δε γίνεται με τον τρόπο της τυραννίας. Γίνεται, ή καλύτερα καλείται να γίνεται, με τον τρόπο της αυταπάρνησης. Η  αγάπη υπάρχει μόνο ως θυσιαστική κίνηση, μόνο ως στάση αυτού που σταυρώνεται κι όχι αυτού που σταυρώνει. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Χριστού: «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του…» (Μκ 8,34). Αμήν.