Ιωάννου ιβ΄1-18

Κείμενο

Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα , ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ.
Ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου.

Λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν.Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. Τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν.Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. Εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου.Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. Διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

Απόδοση στη νεοελληνική

Έξι μέρες πριν από το Πάσχα, ήλθε ο Ιησούς στη Βηθανία, όπου έμενε ο Λάζαρος που είχε πεθάνει και ο Ιησούς τον ανέστησε από τους νεκρούς. Ετοίμασαν, λοιπόν, εκεί για χάρη του δείπνο, και η Μάρθα υπηρετούσε, ενώ ο Λάζαρος ήταν ένας απ’ αυτούς που παρακάθονταν μαζί με τον Ιησού στο δείπνο. Τότε η Μαρία πήρε μια φιάλη από το πιο ακριβό άρωμα της νάρδου και άλειψε τα πόδια του Ιησού. Έπειτα σκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια του και όλο το σπίτι γέμισε από την ευωδία του μύρου. Λέει τότε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ένας από τους μαθητές του, αυτός που σκόπευε να τον προδώσει: «Γιατί να μην πουληθεί αυτό το μύρο για τριακόσια αργυρά νομίσματα και τα χρήματα να διανεμηθούν στους φτωχούς;». Αυτό το είπε, όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά γιατί ήταν κλέφτης και, καθώς διαχειριζόταν το κοινό ταμείο, συχνά κρατούσε για τον εαυτό του από τα χρήματα που έβαζαν σ’ αυτό. Είπε τότε ο Ιησούς: «Άφησέ την ήσυχη˙ αυτό που κάνει είναι για την ημέρα του ενταφιασμού μου. Οι φτωχοί, πάντοτε θα υπάρχουν κοντά σας, εμένα όμως δεν θα με έχετε πάντοτε». Πλήθος πολύ από τους Ιουδαίους της πόλης, έμαθαν ότι ο Ιησούς βρίσκεται εκεί και ήρθαν για να δουν όχι μόνο αυτόν αλλά και τον Λάζαρο, που τον είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Γι’ αυτό οι αρχιερείς αποφάσισαν να σκοτώσουν και τον Λάζαρο, επειδή εξαιτίας του πολλοί Ιουδαίοι εγκατέλειπαν αυτούς και πίστευαν στον Ιησού. Tην άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, κραυγάζοντας: Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ! Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή: «Mη φοβάσαι, θυγατέρα μου, πόλη της Σιών. Να, που έρχεται σε σένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος». Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του. Όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ότι είχε γράψει γι’ εκείνον η Γραφή, αυτά του έκαναν. Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε τον Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν αυτά που είχαν δει. Γι’ αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σημείο.

Ερμηνευτικά σχόλια

Θριαμβευτική υποδοχή, επεφύλαξαν οι Ιουδαίοι, σαν σήμερα στον Χριστό, κατά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, μετά που ανέστησε τον Λάζαρο. Πλήθος ανθρώπων, με κλαδιά φοινικιάς στα χέρια, και απλώνοντας τα ρούχα τους για να πατήσει επάνω, υποδέχεται τον Χριστό, ζητωκραυγάζοντας: «Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».

Μετά από λίγες μέρες, όμως, όπως ξέρουμε, οι περισσότεροι από εκείνο το πλήθος, που σήμερα με τιμές περιβάλλει τον Χριστό, θα φωνάζουν αγριεμένοι: «Σταυρωθήτω». Και μάλιστα, πολλοί από αυτούς, ήταν υποτίθεται ευλαβείς Ιουδαίοι, που ήρθαν από διάφορα μέρη στα Ιεροσόλυμα για να γιορτάσουν το Εβραϊκό Πάσχα.

Έτσι, εύλογα γεννάται η απορία, πού πήγαν όλοι αυτοί που σήμερα ζητωκραυγάζουν υπέρ του και του αποδίδουν τιμές, όταν μετά από λίγο ο Χριστός συλλαμβάνεται, κατηγορείται ψευδώς και καταδικάζεται από τους εχθρούς του; Πώς άλλαξαν στάση όλοι αυτοί; Αλλά και πού χάθηκαν όλοι εκείνοι που ευεργετήθηκαν από τον Χριστό; Γιατί κανένας τους δεν βρέθηκε να βγει για να πει μια καλή κουβέντα και να υπερασπιστεί τον Κύριο όταν άδικα και με ψεύδη τον κατηγορούσαν; Όπως γίνεται φανερό, αρκετοί από αυτούς, που πρίν ζητωκραύγαζαν, ήταν δειλοί και επιπόλαιοι. Βρέθηκαν προφανώς στην υποδοχή του Χριστού ακολουθώντας αυτούς που θεωρούσαν τον Χριστό, λόγω της φήμης του, ως τον ιδανικό επίγειο βασιλιά του Ισραήλ. Έτσι εύκολα παρασύρθηκαν από τις συκοφαντίες των Γραμματέων και των Φαρισαίων που μισούσαν τον Χριστό, απογοητεύθηκαν, άλλαξαν τη γνώμη τους γι’ αυτόν και ταυτίσθηκαν μαζί τους, αδιαφορώντας για την τιμωρία και το θάνατό του. Άλλοι επέλεξαν την ουδετερότητα από φόβο, μήπως μπλέξουν. Αλλά, ακόμα και αρκετοί, από όσους ευεργετήθηκαν προσωπικά από τον Χριστό, επέδειξαν απαράδεκτη αγνωμοσύνη και κανένας τους δεν βγήκε για να τον υπερασπιστεί.
Τηρουμένων των αναλογιών κι εμείς σήμερα γιορτάζουμε την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, όπως και οι Εβραίοι τότε. Ποια είναι η δική μας στάση έναντι του Χριστού;
Σίγουρα, ως Χριστιανοί, δεν ανήκουμε σε αυτούς που μισούν τον Χριστό και την Εκκλησία του. Αλλά, κινδυνεύουμε, αν δεν συμμετέχουμε συνειδητά και με ευλάβεια στο Πάθος του Κυρίου μας, να θεωρηθούμε επιπόλαιοι, αδιάφοροι και ανεύθυνοι απέναντί του. Το χειρότερο, όμως, το οποίο πρέπει να προσέξουμε πάρα πολύ, είναι να μην συμπεριφερθούμε με αγνωμοσύνη απέναντι στον ευεργέτη μας.

Ο Χριστός, με το Πάθος και την Ανάστασή του, κατάργησε τον θάνατο και μας χάρισε τη δυνατότητα και την προοπτική της αιώνιας ζωής στην Ουράνια Βασιλεία του. Γι΄ αυτό, είναι αδιανόητο και ανήκουστο, για κάθε χριστιανό, να τον εγκαταλείπει, ιδιαίτερα κατά την πορεία του προς το Πάθος και τον Σταυρό. Προπάντων, όμως, πρέπει να γίνουμε συνοδοιπόροι του, όχι μόνο στην πορεία του προς τον Γολγοθά, αλλά να παραμείνουμε πιστοί και στο γεγονός της Αναστάσεώς του. Έμπρακτα αυτό φαίνεται και από την παρουσία μας στις ακολουθίες των Παθών, αλλά και όταν δεν αποχωρούμε από τον ναό, αμέσως μετά το «Χριστός Ανέστη», αλλά, μένουμε στην Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία και παίρνουμε μέρος στο ουράνιο τραπέζι του Χριστού, στο οποίο μας προσφέρει το τίμιο, ζωοποιό και αναστημένο Σώμα και Αίμα του.

Βέβαια, το περσυνό Πάσχα δεν είχαμε την ευκαιρία της φυσικής μας παρουσίας στους ιερούς μας ναούς, και όπως δυστυχώς προδιαγράφεται, πιθανότατα, ούτε και φέτος θα μπορέσουμε να εορτάσουμε την ανάσταση του Κυρίου μας κανονικά και όπως αρμόζει. Πέρα από τον πόνο που μας προκαλεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αποτελεί συνάμα και ένα καλό μάθημα προς όλους μας, για να αντιληφθούμε πόσο λανθασμένα συμπεριφερόμασταν τα προηγούμενα χρόνια, όταν είχαμε την ευκαιρία της ελεύθερης προσέλευσης και συμμετοχής στην ουράνια αυτή πανήγυρη. Αλήθεια, πόσο αγνώμονες υπήρξαμε πολλοί από εμάς, όταν αρνούμασταν αυτή την θεία προσφορά, προτιμώντας οτιδήποτε άλλο;

Γι΄ αυτό, ας δείξουμε ιδιαίτερη επιμέλεια στα πνευματικά μας καθήκοντα που μπορούμε να εκτελούμε κατ’ ιδίαν, να αποδείξουμε πως αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος και την σημασία των κοσμοσωτηρίων γεγονότων των Παθών και της ενδόξου Αναστάσεως του Κυρίου μας. Τότε, ανεξαρτήτως του εάν θα βρισκόμαστε, τελικά, εντός των ιερών μας ναών ή παρά την θέλησή μας από μακριά, εάν έχουμε ανοικτή τη θύρα της καρδιάς μας, θα αξιωθούμε, με τη χάρη του Αναστημένου Χριστού που, δεν περιορίζεται, αλλά, εισέρχεται όπου υπάρχουν άνθρωποι που τον προσμένουν και τον αγαπούν, των καρπών της ασύγκριτα όμορφης και ευφρόσυνης αυτής εκκλησιαστικής πανηγύρεως. Γιατί τίποτε και κανένας δεν μπορεί να μας εμποδίσει να βιώσουμε το Πάσχα πνευματικά. Και τότε θα έχει μεγάλη παρρησία η παράκλησή μας στον Θεό και για τη δική μας συν-Ανάσταση, κυριολεκτική και μεταφορική, μαζί με τον Χριστό. Καλήν Ανάσταση!