Την Τρίτη Κυριακή μετά το Άγιο Πάσχα, η οποία είναι γνωστή σε όλους μας ως Κυριακή των μυροφόρων, η εκκλησία μας επαναφέρει ξανά στο μυαλό τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την Μεγάλη Παρασκευή. Έτσι τιμάμε τους δύο τολμηρούς άντρες τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας που ήταν ευσχήμων βουλευτής και τον Νικόδημο τον νυκτερινό μαθητή, αλλά κυρίως τιμούμε τις μυροφόρες γυναίκες και την ανδρεία και την γενναιότητα που επέδειξαν.

Όπως γνωρίζουμε από τις ευαγγελικές διηγήσεις οι γυναίκες από την πρώτη στιγμή που γνώρισαν τον Χριστό έγιναν πιστές μαθήτριες του, τον ακολουθούσαν «αἵτινες ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας» και άκουγαν τα σωτηρία λόγια Του τα οποία κρατούσαν βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Ήταν εκείνες που με όλη την δύναμη και την αγάπη τους διακονούσαν τον Χριστό και τους μαθητές του με τα υπάρχοντα που διέθεταν «διακονοῦσαι αὐτῷ».

Ήταν εκείνες οι οποίες στην πιο σημαντική στιγμή, όταν όλοι είχαν εγκαταλείψει τον Χριστό μόνο του επάνω στο σταυρό έδειξαν την ανδρεία τους και στάθηκαν δίπλα Του. Καθώς όπως γνωρίζουμε από τις ευαγγελικές περικοπές την ώρα της σταύρωσης οι μόνοι που βρίσκονταν εκεί ήταν η μητέρα Του Κυρίου η Παναγία, ο αγαπημένος του μαθητής ο Ιωάννης και οι μυροφόρες γυναίκες «Ἦσαν δὲ καὶ γυναῖκες ἀπὸ μακρόθεν θεωροῦσαι, ἐν αἷς ἦν καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου τοῦ μικροῦ καὶ Ἰωσῆ μήτηρ καὶ Σαλώμη». Οι μαθητές του Κυρίου είχαν κρυφτεί διότι φοβόντουσαν. Ο Ιούδας που τον είχε παραδώσει στους γραμματείς και στους φαρισαίους για τριάντα αργύρια έπειτα κρεμάστηκε και ο μαθητής του ο Πέτρος τον αρνήθηκε τρεις φορές, ορκιζόμενος πως δεν είναι μαθητής του μπροστά σε μια υπηρέτρια.

Η σημαντικότερη όμως στιγμή κατά την όποια οι μυροφόρες γυναίκες επέδειξαν την ανδρεία τους και την αγάπη του απέναντι στον Κύριο ήταν την ημέρα της Αναστάσεως. Ήταν γνωστό πως ο τάφος ήταν σφραγισμένος με έναν μεγάλο και βαρύ λίθο και ρωμαίοι στρατιώτες περιφρουρούσαν τον τάφο μήπως έρθουν οι μαθητές του και κλέψουν το σώμα του. Οι γυναίκες κουβαλώντας μαζί τους τα αρώματα που είχαν ετοιμάσει για τον ενταφιασμό του Χριστού πλησίασαν το μνημείο και εκεί άγγελος Κύριου τους ανακοινώσε «Μὴ ἐκθαμβεῖσθε, Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον, ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὦδε, ἴδε, ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν, ἀλλ’ ὑπάγετε, εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ». Καθώς όμως πήγαιναν να πουν τα νέα στους μαθητές του, τις συνάντησε ο Ιησούς, και είπε σ’ αυτές «Χαίρετε». Αυτές τον πλησίασαν, έπεσαν στα πόδια του και τον προσκύνησαν. Ο Χριστός βλέποντας την ανδρεία, την αγάπη και τον ζήλο των γυναικών εμφανίστηκε ο ίδιος σε αυτές δίνοντας τους την μεγαλύτερη χαρά και την απόδειξη ότι αναστήθηκε και θα είναι μαζί τους «ἰδοῦ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».

Η αλήθεια βεβαία είναι πως και στις μέρες μας υπάρχουν σύγχρονες μυροφόρες. Εάν κοιτάξουμε καλά στους ναούς οι γυναίκες είναι εκείνες που σπεύδουν «ὄρθρου βαθέος» όχι μόνο τις Κυριακές αλλά και σε όλες τις μεγάλες εορτές. Οι γυναίκες αγαπούν το Χριστό συνεχίζοντας την παράδοση των αγίων μυροφόρων. Σήμερα λοιπόν που τιμούμαι τις μυροφόρες αλλά και τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο ας μιμηθούμε την ανδρεία και την αγάπη που είχαν απέναντι στον Κύριο.

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. Καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. Ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται. Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. καὶ λίαν πρωῒ τς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. Καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; Καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. Ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. Ἀλλ’ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. Καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

Νεοελληνική Απόδοση

Ο Ιωσήφ ένα αξιοσέβαστο μέλος του συνεδρίου, που καταγόταν από την Αριμαθαία, και περίμενε κι αυτός την βασιλεία του Θεού, τόλμησε να πάει στον Πιλάτο και να του ζητήσει το σώμα του Ιησού. Ο Πιλάτος απόρησε που ο Ιησούς είχε κιόλας πεθάνει. Κάλεσε τον εκατόνταρχο και τον ρώτησε αν είχε πεθάνει από ώρα. Όταν πήρε την απάντηση από τον εκατόνταρχο, χάρισε το σώμα στον Ιωσήφ. Εκείνος αγόρασε ένα σεντόνι, κατέβασε τον Ιησού, τον τύλιξε μ’ αυτό και τον τοποθέτησε σ’ ένα μνήμα που ήταν λαξεμένο σε βράχο. Μετά κύλησε ένα λιθάρι κι έκλεισε την είσοδο του μνήματος. Η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιωσή παρακολουθούσαν που τον έβαλαν. Όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να πάνε ν’ αλείψουν το σώμα του Ιησού. Ήρθαν στο μνήμα πολύ πρωί την επόμενη του Σαββάτου, μόλις ανέτειλε ο ήλιος. Και έλεγαν μεταξύ τους• «Ποιος θα μας κυλήσει την πέτρα από την είσοδο του μνήματος;» Γιατί ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Μόλις όμως κοίταξαν προς τα κεί, παρατήρησαν ότι η πέτρα είχε κυλήσει από τον τόπο της. Μόλις μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νεαρό με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά, και τρόμαξαν. Αυτός όμως τους είπε: Μην τρομάζετε . Ψάχνετε για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον σταυρωμένο. Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ• Να και το μέρος όπου τον είχαν βάλει. Πηγαίνετε τώρα και πείτε στους μαθητές του και στον Πέτρο: «πηγαίνει πριν από σας στην Γαλιλαία’ και σας περιμένει. Εκεί θα τον δείτε, όπως σας το είπε». Οι γυναίκες βγήκαν κι έφυγαν από το μνήμα γεμάτες τρόμο και δέος δεν είπαν όμως τίποτα σε κανέναν, γιατί ήταν φοβισμένες .